In het plaatsje Pemenang nemen we de afslag naar de 'haven' Bangsal. Daar nemen we een vissersboot die ons in een kwartiertje overzet naar Gili Meno.

Gili Meno, het middelste eiland,is iets groter, maar telt slechts een derde van de bevolking (ca. 400 personen) van Gili Air.

Een landschappelijke bijzonderheid, die het eiland een eigenaardig karakter geeft, is het zoutmeer in het westen. Dit meer wordt gebruikt voor de winning van zeezout, maar deze industriële activiteit zal u minder interesseren. Voor toeristen zijn de palmbossen aantrekkelijker en het hotel met een eigen watervoorziening, een bijzonderheid, want zoetwater is er op Gili Meno niet.
Het eiland is het stilste van de drie zegt men maar de afgelopen weken hebben we haast geen andere toeristen gezien, souvenirs verkopers of postkaarten zagen we al helemaal niet, dat is hier even anders!
Gili Meno is een zeer idyllisch koraaleilandje, begroeid met palmen en omgeven door mooie stranden met schitterende koraalriffen, lezen we in alle gidsen, maar bij een wandeling rond het eiland komt het mij helaas wat vervallen over, op veel plaatsen ligt zwerfvuil, en verschillende hotels zijn vervallen of staan leeg.