We hadden afgesproken met een gids om een bezoek te brengen aan het “spyny forest” maar al vlug hebben we door dat onze gids niet erg bekwaam is en ons alleen maar naar een baobab met een deurtje wil brengen, niet echt wat onze bedoeling was, als we dan ook weigeren hem zijn 7000 ariari per persoon te betalen omdat hij ons bedot heeft is hij echt niet tevreden, hij zoekt zijn heil bij enkele politiemensen die in de buurt zitten maar als ik Jeanine ga helpen en uitleg waarom we niet willen betalen reageren de politiemensen alleen maar met een lachje. Eigenlijk heb ik medelijden met de arme man maar hij moet op zijn minst eerlijk zijn en anders moet hij daar maar de gevolgen van dragen.

Het wordt weer een zware en lange rit van 1,5uur over een zandweg  naar tulear, waar we lunchen,dan rijden we nog bijna de hele middag , we passeren stadjes waar tien jaar geleden Saffieren ontdekt zijn. Waar ooit slechts drie huizen stonden bevinden zich nu flinke steden waar mensen vanuit de hele wereld hun geluk kwamen beproeven, saffier van de beste kwaliteit brengt hier zo'n 700 euro per gram op, helaas is de voorraad saffier nu uitgeput, en als gevolg daarvan schijnt hier volop criminaliteit te zijn en Harry, onze chauffeur durft er dan ook niet te stoppen, zelfs niet als Jeanine aandringt voor een sanitaire stop, we zullen even op onze tanden moeten bijten.

We maken uiteindelijk een sanitaire stop en gaan dan weer op weg, de natuur is hier wéér anders dan voorheen, met ruige bergkammen. De begroeiing verdwijnt langzaam aan en de dorpjes bestaan uit perfect vierkante, bruinrode huisjes met rieten daken. Voor ons doemt een grote massieve berg op en met de kilometerslange weg die je er naartoe ziet lopen moet dit iets weg hebben van de Grand Canyon, we bezoeken het visitor center.

Aan het eind van de middag rijden we naar de 'Window of Isalo'; een gat in een rotspartij waardoor we de zon zullen zien zakken. Dit alles in een weids, bizar en onaards landschap.

Maar als we er aankomen staat er al een bus vol Franse toeristen die de plaatsen op de eerste rang hebben opgeëist en zwaar protesteren als wij of enkele Italianen een foto van dichtbij willen nemen. Voor mij hoeft het al niet meer met zo’n bende toeristen erbij dan is de pret eraf.